تحقیق به شیوه توصیفی تحلیلی نوشته شده است و روش جمع آوری مطالب کتابخانه ای بوده بدین صورت که با مراجعه به کتابخانههای معتبر علمی سعی در پیشبرد تحقیق کردیم و در جهت بروز رسانی مطالب و استفاده از منابع بینالمللی از اینترنت نیز بهره گرفتیم.
ساماندهی تحقیق
پس از مطالعه و بررسی موضوع، پایان نامه حاضر در سه فصل تدوین گردیده است در فصل اول به بیان کیات موضوع ، تاریخچه بارنامه دریایی از بدو تاسیس تا تصویب کنوانسیون هامبورگ بررسی شده و منابع حقوقی مرتبط با بارنامه دریایی در حقوق ایران ومقایسه بارنامه دریایی مورد بررسی قرارگرفته است پس از بیان مفاهیم وتعاریف مرتبط با موضوع در این فصل ، در فصل دوم اوصاف بارنامه دریایی و انواع آن مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته و سپس در فصل سوم آثار حقوقی بارنامه دریایی و اثر اثباتی آن تشریح و بررسی گردیده است. درپایان نیز پیشنهادهایی برای تکمیل و تصحیح موارد مربوط به بارنامه دریایی در قانون دریایی ایران برای به روز نمودن سیستم حقوقی و کارآمد نمودن آن ارائه گردیده است امید است این تحقیق کمکی هر چند کوچک در راه اعتلای علم ودانش باشد.
فصل اول :
کلیات
1-1- تعریف بارنامه دریایی
اصولاً در یک داد و ستد، طرفین معامله، پس از برقراری تماسهای اولیه و توافق در مورد مشخصات کالا و شرایط انجام معامله از قبیل قیمت، نحوه حمل و ترتیب پرداخت، که نهایتاً منجر به انعقاد قرارداد میگردد، نیاز به انتخاب متصدی حمل و تحویل کالا به حمل کننده یا نماینده و کارگزار وی دارند تا از این طریق تعهد خود مبنی بر تحویل و تسلیم کالا به خریدار را انجام دهند.
اولین تعریفی که از بارنامه دریایی، به عمل آمده مربوط به «راهنمای دریایی» است که بارنامه را چنین تعریف مینماید: «بارنامه سندی است که از طرف صاحب کشتی با ذکر تعداد و کیفیت محموله تهیه و تنظیم شده و بر طبق آن بارگیری انجام میشود این سند در سه نسخه صادر میشود.»
در «قانون بارنامه انگلستان مصوب« 1855» بارنامه دریایی اینگونه تعریف شده است.
«بارنامه دریایی، رسید باری است که با کشتی حمل و از طرف شخصی که قرارداد باربری را برای حمل کننده منعقد میسازد یا نماینده او، امضاء میشود و به منزله دلیل کتبی شرایطی است که به موجب آن کالا در قبال پرداخت کرایه معینی حمل گردد.»
بند «7 از ماده 52 فصل چهارم قانون دریایی ایران» مصوب سال «1343» بارنامه دریایی را چنین تعریف میکند:
«بارنامه دریایی، سندی است که مشخصات کامل بار در آن قید و توسط فرمانده کشتی که از طرف او برای این منظور تعیین شده، امضاء گردد و به موجب آن تعهد شود بار توسط کشتی به مقصد حمل و به تحویل گیرنده داده شود».
مقررات «هامبورگ» که در سال «1978» توسط کمیسیون تجارت و توسعه سازمان ملل متحد منتشر گردید، در بند «7 ماده اول» بارنامه دریایی را بدین گونه تعریف کرده است:
«بارنامه سندی است، دال بر عقد قرارداد حمل دریایی و یا تحویل گرفتن کالا بوسیله حمل کننده که طبق آن حمل کننده، تعهد مینماید، کالا را به گیرنده کالا که نام وی در بارنامه درج شده یا به حامل بارنامه تحویل دهد.»
با توجه به تعاریف فوق که از بارنامه دریایی به عمل آمده، بطور کلی میتوان بارنامه را به صورت زیر تعریف نمود:
«بارنامه عبارت است از، سندی که حمل کننده یا نماینده وی پس از وصول کالا صادر مینماید و حاکی از حمل کالای معینی از یک نقطه (مبدأ حمل) به نقطه دیگر (مقصد حمل) با وسیله حمل مورد توافق (کشتی، کامیون، راه آهن، هواپیما و یا ترکیبی از آنها) در قبال کرایه حمل معین میباشد.»
به بیان دیگر میتوان گفت، بارنامه سندی است که ارتباط قانونی بین فرستنده کالای مندرج در بارنامه و گیرنده همان کالا را برقرار میکند، و به علاوه سندی است که موجب انتقال مالکیت کالا میگردد و به موجب این سند، مالکیت کالای مندرج در بارنامه از شخصی به شخص دیگر منتقل میگردد (طارم سری،1389،ص 156). از دیدگاه حقوقی، با توجه به مقررات بینالمللی، بارنامه، سندی تعهدآور، شناخته شده و نمایانگر وجود قراردادی (رسمی یا حرفهای) بین فرستنده کالا و حمل کننده آن، برای حمل کالای مندرج در بارنامه میباشد(تقی زاده،1389،ص 37و38).
1-2- تاریخچه بارنامه دریایی
تاریخ بارنامه دریایی با تاریخ حمل و نقل دریایی آغاز میگردد، هر چند به درستی معلوم نیست از چه زمانی استفاده از بارنامه معمول شده است اما گفته شده است که در نیمه دوم قرن شانزدهم میلادی برای تحویل و تحول کالا از برگههایی به نام بارنامه استفاده شده است(ربیعی،1386ص 138). که به مرور به شکل بارنامه امروزی درآمده است.
طی آن سالها مرسوم بود صاحب کالا، نماینده خود را همراه کالا اعزام میکرد تا کالا را در بندر مقصد تحویل دهد. فرمانده هر کشتی شخصی را که « اردنانس دریایی» نامیده می شد جهت ثبت محمولاتی که به کشتی منتقل میشد به داخل کشتی میبرد. مشخصاتی که بدین صورت تهیه میشد، جزئی از اسناد کشتی محسوب میشد.
در فرمان بازرگانی دریایی «1063» ایتالیا دست خطی متعلق به قرن چهاردهم میلادی وجود دارد، در این سند از دفتر ثبت کشتی یاد شده که باید بوسیله منشی کشتی نگهداری می شد، مالک کشتی مسئول کالاهایی بوده که در این دفتر ثبت میشد. این نوشته اشاره به یک بارنامه دریایی دارد که ظاهراً به منزله سند مالکیت کالا بوده و دلالت بر حق تاجر نسبت به کالای ثبت شده در پایان سفر دریایی داشته است(تقی زاده،1389،ص 21).
با افزایش حجم کالا و فزونی تعداد فرستندگان، این رویه متروک شد. صاحب کشتی در مقابل دریافت کالا، رسیدی به فرستنده کالا تسلیم میکرد و خود نیز در پایان سفر و تحویل کالا، رسیدی از گیرنده کالا دریافت میکرد. رسیدی که توسط صاحب کشتی صادر میشد، در مقابل پرداخت مبلغی مشخص توسط فرستنده کالا از سوی گروه هایی گواهی میشد (تقی زاده،1389،ص21و22).
1-3- تحولات تدوین مقررات بارنامه دریایی
با توسعه حمل ونقل دریایی و به لحاظ اینکه بارنامه دریایی حاوی قرارداد حمل بوده و ماهیتی قراردادی دارد از این رو مالکان کشتی با توسل به اصل آزادی قراردادها و درج شرط «معافیت از مسئولیت» در بارنامه دریایی خسارتهای سنگینی به صاحبان کالا تحمیل می نمودند و بواسطه همین امر و بدلیل جبران نشدن خسارات وارده به محموله های صادراتی اعتراضات شدیدی از طرف صاحبان کالا، بانک ها و کارگزاران بیمه به عملکرد مالکان کشتی نسبت به سوءاستفاده از «اصل آزادی قراردادها» صورت گرفت. این مهم سبب گردید بتدریج مقررات حاکم بر بارنامه دریایی تدوین گردد(حسینی،1389،ص 17).
1-3-1- مقررات هارتر
در اواخر قرن نوزدهم لزوم وضع مقررات آمره در زمینه حمل و نقل دریایی کالا در آمریکا به عنوان کشوری که بیشتر صاحب کالا محسوب میشد تا صاحب کشتی، احساس شد. طرح چنین مقرراتی برای اولین بار در پاییز «1892» توسط یکی از اعضای کنگره به نام «مایکل هارتر از اوهایو» در کنگره مطرح شد و در «1893» به تصویب کنگره رسید(سواینی،1991،ص 515).
به دنبال وضع و اعمال قانون هارتر، کشورهای دیگر نیز اقدام به تصویب قانون حمل دریایی کردند. از جمله استرالیا، نیوزلند و کانادا و سرانجام این اقدامات موجب شد تا کشورها به منظور هماهنگ ساختن این قوانین به وضع مقررات بینالمللی بپردازند. از جمله مقررات «لاهه، مقررات لاهه – ویزبی و مقررات هامبورگ می باشند(تقی زاده،1389،ص 22)».
1-3-2- مقررات بروکسل (لاهه)
در حمل و نقل دریایی، کنوانسیون بینالمللی مرجع، کنوانسیون بروکسل است که به دفعات مختلف اصلاح شده است و در عمل آن را به نام قواعد لاهه میشناسند(کاشار،1390،ص 244).
در پی ارسال درخواستی از سوی قدرتهای دریایی– که از جمله صاحبان ناوگان دریانوردی بودند– مبنی بر تنظیم مقررات یکسان و یکنواخت حمل و نقل دریایی به کمیته قوانین دریایی انجمن حقوق بینالمللی، کمیته بینالمللی دریایی بر آن شد تا به تهیه یک کنوانسیون بینالمللی ناظر به بارنامههای دریایی به موضوع تخصیص ریسک ناشی از خسارت به کالا، بین متصدی حمل و نقل و فرستنده بپردازد(تقی زاده،1389،ص 23). این کنوانسیون توسط انجمن حقوق بینالملل در 1921 در شهر لاهه تدوین گردید و در 1922 در کنفرانس بروکسل که “کنفرانس بینالمللی حقوق دریایی” نامیده میشد، به تصویب رسید(مارتین،1990،ص 47) و در 1924 برای اعضاء الزام آور شد.
مقررات لاهه، اولین کنوانسیون حمل و نقل دریایی بینالمللی کالا محسوب میگردد، این مقررات دارای 16 ماده و دارای دو هدف اصلی عمده است؛
تقویت ارزش اعتباری بارنامه دریایی.
سازمان بخشیدن به مسئولیت متصدیان حمل و نقل دریایی. انگلستان برای نخستین بار در ارتباط با قراردادهای حملی که به شکل بارنامه ظاهر میشد و کالاهایی که به خارج از بریتانیا حمل میشد، مقررات لاهه را تحت عنوان « قانون حمل دریایی کالا سال 1924» به تصویب رساند. متعاقب انگلستان سایر کشورهایی که به داد و ستد دریایی اشتغال داشتند قوانین لاهه را پذیرفتند.
حائز اهمیت که مقررات لاهه هم اکنون در سطح جهانی پذیرفته شده است، تا حدی که در مواردی هم که استفاده از آن الزام قانونی ندارد به عنوان قوانین عادلانه شناخته شده و حالت متعارفی در تقسیم خسارت بین صاحبان کالا و متصدیان حمل دارد.
1-3-3- مقررات لاهه ویزبی
بروز نارساییها بعد از سه دهه تجربه عملی همچنین تحولاتی که در عرصه حمل و نقل دریایی بوجود آمد، ضرورتی را پدید آورد که منتج به اصلاح مقررات لاهه گردید.کمیته بینالمللی دریایی که در کمیته مقررات لاهه نقش مهمی داشت. مأمور رفع معایب و نارساییهای موجود در کنوانسیون بروکسل گردید. این اصلاحات در شهر ویزبی سوئد به امضاء رسید. ودر 23 فوریه 1968 در بروکسل به تصویب رسید و در 1977 لازم الاجرا شد.
اگر بتوان علت عمدهای برای وضع مقررات لاهه ویزبی بیان کرد علاوه بر نارساییها، میتوان به ورود «کانتینر» به عرصه حمل و نقل بینالمللی کالا و به تبع آن افزایش سرعت حمل و نقل بعد از جنگ دوم جهانی اشاره کرد(تقی زاده،1389،ص 24و25).
1-3-4- مقررات هامبورگ
در اولین اجلاس آنسیترال در سال 1968 هیئت نمایندگی شیلی، ضمن خاطر نشان کردن نقایص وکاستیهای مقررات لاهه، خواهان وضع مقرراتی منصفانه گردید، مجمع عمومی سازمان ملل متحد طی قطعنامه (2935) 1970 اقدام آنسیترال را تأیید و تشویق کرد. مأموریت این گروه عبارت بود از بررسی مقررات لاهه و پروتکل اصلاحی بروکسل 1968 (مقررات ویزبی) و در صورت نیاز تهیه یک پیش نویس در این زمینه که پیش نویس یک کنوانسیون بینالمللی بود. بالاخره بنا به دعوت «جمهوری دمکراتیک آلمان» کنفرانسی از 6 تا 31 مارس 1978 در هامبورگ تشکیل شد.در این کنفرانس، «کنوانسیون سازمان ملل متحد راجع به حمل کالا از طریق دریا» را که به مقررات هامبورگ معروف است مورد پذیرش قرار دادند(تقی زاده،1389،ص 25و26).
در واقع مقررات لاهه به طور کامل در کنوانسیون هامبورگ بازنگری و بازنویسی شد. در این بازنویس مقررات حمل از طریق دریا به سایر مقررات حمل و نقل غیر دریایی نزدیک شد.
1-3-5- مقررات بارنامه دریایی درحقوق ایران

اینجا فقط تکه های از پایان نامه به صورت رندم (تصادفی) درج می شود که هنگام انتقال از فایل ورد ممکن است باعث به هم ریختگی شود و یا عکس ها ، نمودار ها و جداول درج نشوندبرای دانلود متن کامل پایان نامه ، مقاله ، تحقیق ، پروژه ، پروپوزال ،سمینار مقطع کارشناسی ، ارشد و دکتری در موضوعات مختلف با فرمت ورد می توانید به سایت 40y.ir مراجعه نمایید.
رشته حقوق همه گرایش ها : عمومی ، جزا و جرم شناسی ، بین الملل،خصوصی…
در این سایت مجموعه بسیار بزرگی از مقالات و پایان نامه ها با منابع و ماخذ کامل درج شده که قسمتی از آنها به صورت رایگان و بقیه برای فروش و دانلود درج شده اند
قانونگذار ایرانی با توجه به موقعیت استراتژیک ایران در حمل ونقل دریایی، قانون دریایی ایران را براساس کنوانسیون 1924بروکسل (لاهه) درچهارده فصل و194 ماده درسال1343 هجری شمسی تصویب ویکسال بعد با تصویب ماده واحده ای مستقیماً به کنوانسیون لاهه ملحق شد. دراین قانون موضوعات مربوط به بارنامه دریایی در فصل چهارم وطی مواد 52 الی 68 مفصلاً تشریح گردیده است.
1-4- رابط